Rastgele

İstanbul’un kalbine giden yol boğazından geçer.

Sağına alır Üsküdar’ı, Kanlıca’yı;

Soluna da Topkapı’yı, Galata’yı…

Ara sıra girer bakar bi’ içeriye;
Koca Sinan yerinde mi diye…

Tepeden el sallar Süleymaniye.

Gelmişken hayatta bırakmaz Pierre Loti.

“Bi’ çayımı iç de öyle git!”

Çayını tazelemeden kalkar İstanbul;

Ne de olsa misafirliğin kısası makbul…

Dönüşte bi’ çift kanat görür tepesinde,

Gözlerini kısıp şöyle bi’ bakar;
Bu kesin Hezarfen’dir diye…

Çıkarken balıkçılar uğurlar,

“İstanbul! Nereye  böyle?”

Der ki: “Yüreğimin götürdüğü yere.

Haydi size rastgele…”